miłość od pierwszego wejrzenia (grzesznik)

witam.

przygotujcie się na dawkę niezrozumiałej, nieinterpretowalnej treści (a jeśli wszystko naprawdę jest możliwe to powodzenia), bo dzisiaj to ja (JA!) publikuję tekst. 

nie spodziewajcie się niczego niesamowitego, ewentualnie możecie spodziewać się czegoś nowego, na to pozwalam.

WIERSZ: 

poprowadziłam prostą

i padłam do twych drzwi

pukałam w nie, waliłam,

krzyczałam „otwórz mi!”

znałeś mnie wieki temu,

gdy trochę więcej piłam

dbałam o zdanie innych

i w Boga nie wątpiłam.

chciałabym cię przeprosić

powiedzieć jedną rzecz,

zanim znów mnie przegonisz,

zanim odejdę precz,

ale wciąż nie otwierasz,

chociaż wiem-słyszysz mnie

codzienność mnie rozpiera

i strasznie boję się.

może jednak zasnąłeś,

lub w domu nie ma cię,

a może już nie żyjesz?

możliwe, może nie.

dlatego będę płakać

i krzyczeć: „otwórz mi!”

z nadzieją, gdzieś głęboko,

że to właściwe drzwi.

grzesznik