"Pistolet" (Trzpiotka)

Trzask, krzyk, bum, strzał.

To znacznie więcej, niż bym chciał.

Dlaczego ta twarz twoja,

Tak delikatna, dobra, nieznajoma,

Musiała tym smutkiem

Zostać, nieszczęsnym, przyćmiona?

Dlaczego tak łatwo przyszło

Ci życie na otwartej oddać dłoni?

Czy czekałaś, aż ktoś

Niebo do twych stóp znów skłoni?

Byś mogła w spokoju

Odejść na tamtą stronę.
Zostawić mnie tutaj,

Nie widząc jak ja tonę.

Gdyż po tobie przyjdą

Kolejni, tak samo zmęczeni ludzie.

Wiodący prosty żywot

W żałości, niedostatku i trudzie.

Wtedy to mi znów każą

Patrzeć, jak pocisk przeszywa czaszkę.

Sunie zdradzieckim tempem,

Niszcząc wszystko jednym trzaskiem.

W uszach muzyka

Cicha, spokojna pobrzmiewa,

Gdy w rytm tych

Słów ostrożnie kołyszą się drzewa.

Nie lęka się kul,

Ten kto wolnym człowiekiem chce być.

Lecz wam nikt nie mówił,

Że po prostu lepiej żyć.

Trzpiotka