"Dom" (Trzpiotka)

        "Chcę, abyście pomogli mi stworzyć dom dla wszystkich zagubionych w tym świecie ludzi, którzy chcą znaleźć swoje miejsce."

        

        Zbuduję dom. 

        Wysoki, na sto pięter, szeroki na tysiąc kilometrów. Okna będą duże, byś mógł za dnia czytać bez zapalania lamp. Schody będą rozległe, byś mógł znaleźć dla siebie miejsce w tłumie ludzi, pędzących w dół lub przeciwnie. Ani drzwi, ani ścian nie będzie. Czemu? Tak po prostu zakładam. Gdyby były, odosobniłbyś się, dobrze cię znam.

        Zbuduję dom. Kolorowy. Najlepiej, by każdy z domowników dodał coś od siebie. Tak, nawet ty, choć wiem, że wybierzesz czarny. Pozwolę ci na to.

        Zbuduję dom. Znajdę przyjaciół, oni mi pomogą, a wśród nich będziesz ty. Uczynny, taki jak zawsze. Pozwolę ci ustawić pierwszą cegłę. Zobaczysz, że będzie pasować.

        Zbuduję dom, ale nie bój się, rośliny też tu będą. Każdy znajdzie tutaj dla siebie miejsce. I jeżeli odważy się spojrzeć, odgadnie, jak odnaleźć również siebie.

        Pod wielkim, błękitnym dachem zawieszę małe świeczki. Nie takie zwykłe, lecz niegasnące. I małe lustro, pokazujące odwrotne, szare odbicie tego domu, byś mógł rozejrzeć się dookoła i pokochać to, co cię otacza. 

        I kiedy dom będzie gotowy - wysoki na sto pięter, szeroki na tysiąc kilometrów, kolorowy, z dużymi oknami, rozległymi schodami, ale bez drzwi i ścian. Z roślinami, błękitnym dachem, niegasnącymi świeczkami i małym lustrem pod sufitem - zaproszę ludzi. Roześlę zaproszenia każdemu, kto tego będzie potrzebował. Każdemu, kto będzie na to liczył. I każdemu, kto nie będzie pewny, czy tego chce, by mógł sam na końcu zdecydować.

        Tu zwracam się do ciebie, przyjacielu. Pozwól mi cię oprowadzić. I kiedy poczujesz, że tutaj właśnie należysz, zrozumiesz, że nie jesteś tak naprawdę zagubiony bez szansy na powrócenie na dobrą ścieżkę.

        Żyj pod tym wielkim dachem domu. Domu, który razem zbudujemy.

Trzpiotka