Dach wieżowca był oświetlany jedynie światłem księżyca, a wokół roznosił się słodki zapach stęchłego powietrza.
Panorama migotała przed oczami Gratera. Zapierała dech w piersiach. Mapa zaprowadziła go tak daleko, że nie mógł się już wycofać. Teraz nakazywała postawić jeszcze jeden krok, prowadzący poza granice dachu. W ciemność, chłód i całkowicie pewną śmierć.
Grater ściskał pergamin w dłoni tak, jakby był on największym skarbem. Zastanawiało go, dlaczego zaufał zapisanym na nim słowom. Przeszedł przez wiele prób, a mapa nigdy nie myliła się co do wyzwań. Za każdym razem uchodził z życiem. Lecz teraz, gdy sam miał je sobie odebrać, nie był pewien, czy to tego właśnie pragnie. Nie byłby w stanie poświęcić się dla czegoś tak niepewnego jak obiecana nagroda. Mapa prosiła o zbyt wiele.
Spojrzał w dół. Pod czubkami jego butów widniała zatłoczona ulica. Przeniósł ciężar ciała na jedną nogę, drugą spuszczając luźno w dół, jakby się wahał. Decyzja już zapadła.
Zręcznie zeskoczył z podwyższenia na bardziej stabilne podłoże i spojrzał na pergamin. Zmiął go i ze złością cisnął przed siebie, prosto w panoramę miasta. Mapa zniknęła mu z oczu.
Grater zapiął kurtkę, wchodząc na klatkę schodową. Mijał kolejne piętra, starając się nie myśleć o tym, co właśnie stracił. Musiał wrócić do swojego dawnego życia.
Wkrótce wypadł z budynku na skrytą w mroku ulicę i wmieszał się w tłum przechodniów. Oddychał głęboko, próbując zachować spokój. Doszedł właśnie do końca alei, gdy zauważył coś białego. Spadło na ziemię, lądując tuż pod jego stopami. Zatrzymał się gwałtownie.
Mapa nie była ani pogięta, ani brudna. Leżała nieruchomo na ulicy. Grater schylił się powolnie i chwycił ją w dłonie. Minęło ładnych parę minut, odkąd zszedł z dachu wieżowca. Niemożliwym było, by tu się znalazła. Nie wyglądała inaczej niż zwykle. Dopiero po chwili chłopak zauważył nieznaczną zmianę. W prawym górnym rogu pergaminu widniał malutki napis.
Miej wiarę.
Grater podniósł się i zawrócił.
0 komentarze:
Prześlij komentarz