"Ludzie" (Niziołek)

Patrzysz na ludzi. Śmieją się, droczą, dotykają, rozmawiają, żyją. Emanują chęcią przetrwania choćby kilku kolejnych dni, miesięcy, lat. Zastanawiasz się, czy kiedyś będziesz jak oni.

Świat zamiera. Ludzie cichną, zastygają w miejscu, a ty między nimi. Możesz przyjrzeć się twarzom, emocjom ukrytym w oczach, gestom zatrzymanym w połowie drogi. Możesz odgadnąć słowa z rozchylonych ust, intencje głęboko schowane za sercem, możesz wyobrazić sobie drżące i donośne głosy oraz gonitwę myśli po każdym wypowiedzianym zdaniu. Możesz być wśród nich i nie czuć strachu, nie słyszeć ich słów i głosów, nie widzieć ich min i gestów.

Więc podchodzisz do pianina i siadasz przed nim. I grasz. Palce ześlizgują się z właściwych klawiszy, rytm traci na wadze, a melodia na swym pięknie, ale nie przejmujesz się tym, bo jedyną osobą, która to słyszy, jesteś ty. Ty i głęboka, przejmująca cisza. Twoje palce zatrzymują się nad pianinem, układając się na kształt ostatniego akordu, finalnego uderzenia. Nie kończysz. Zerkasz przez ramię w stronę zastygłych w bezruchu ludzi, a w kącie oka miga ci znajoma sylwetka. Wstajesz.

Podchodzisz do niego. Obserwujesz delikatne piegi na nosie, zabłąkaną rzęsę pod powieką i ledwo zauważalne, brązowawe plamki na tęczówce. Patrzysz na żyły na odkrytym przedramieniu, na dwie podłużne blizny nad zgięciem w łokciu. Na gest, którym pokazuje dziewczynie obok, by się zbliżyła. Kiedy naśladujesz jego minę, przez głowę przebiega ci niesforna myśl, czy przy rozmowie z tobą też się tak szeroko uśmiechał.

 Bez słów żegnasz się z nim, kiedy odwracasz wzrok.

Twoja uwaga skupia się teraz wyłącznie na niej. Jest klasycznie zachwycająca – duże oczy powalają głębią lazurytu, ciemnoróżowe, pełne usta układają się w szeroki uśmiech, odsłaniając idealnie proste zęby, a kasztanowe  włosy spływają kaskadami po plecach aż do przyjemnych dla oka krągłości.

Gdy stajesz obok niej, widzisz swoisty dysonans – jesteście swoimi odwrotnościami. Nie dlatego, że brakuje ci urody, pięknych oczu czy kasztanowych włosów. Po prostu na ciebie on nigdy nie spojrzałby tak, jak w tej w chwili patrzy na nią.

Co nie znaczy, że przestaniesz odszukiwać go wzrokiem.

Ani że nie będziesz obserwować go z ciepłym uśmiechem na ustach, gdy zaśmieje się z  jej żartów.

W akompaniamencie ciszy i nierównych podrygów serca zostawiasz ich za sobą, po czym ponownie siadasz na kanapie w kącie pokoju. Wskazówka zegara budzi się do życia, a gwar rozmów i śmiechów na nowo wypełnia pomieszczenie. Intencje i emocje dalej kryją się za uśmiechami i gestami, myśli dalej ganiają się z logiką i chęcią wypowiedzenia nieodgadniętych słów, a ty dalej patrzysz na ludzi.

Jednak nie chcesz być jak oni.