"Niebieski znicz" (rysanaszkle)

Tydzień później Julia z ulgą uprzątnęła kwiaty z grobu zmarłego męża. Wyrzuciwszy do kontenera ostatni bukiet, zdjęła gumowe rękawiczki, krzywiąc się ze wstrętem. Stanęła ponownie nad marmurowym nagrobkiem, korzystając z chwili wolnego czasu. Do fryzjera była umówiona dopiero na piętnastą.

Gdy kątem oka dostrzegła zbliżającą się postać, opuściła nieco głowę i wykrzywiła karminowe usta w sposób, który w jej mniemaniu miał imitować smutek, lecz w rzeczywistości zdradzał wyłącznie irytację.

Druga kobieta przeszła jeszcze kawałek, jednak zatrzymała się w bezpiecznej odległości. Nie chciała przerywać wdowie w tak intymnym momencie.

- Możesz podejść – powiedziała Julia kwaśnym głosem.

Pamiętała intruza jako byłą dziewczynę męża. Tę, którą przed laty dla niej zostawił.

Nie znała jej dobrze i, prawdę mówiąc, dopiero teraz miała okazję lepiej się jej przyjrzeć.

Podczas gdy tamta wkładała do wazonu kilka rachitycznych chryzantem, Julia zmierzyła ją wzrokiem.

- Jaka szkaradna baba – mruknęła do siebie. – Rozmazany makijaż, oczy zaczerwienione… i jeszcze ta sfatygowana chusteczka do nosa. Nie powinno się wychodzić z domu w takim stanie, to tylko gorszy ludzi.

Z zadowoleniem wygładziła żakiet. Przy tej kobiecie czuła się piękniejsza.

- No – zagadnęła, poniekąd dumna, że postanowiła zamienić słowo z tą prostaczką. – Jak tam ci się wiedzie?

Nie uzyskała odpowiedzi, co skwitowała pełnym pogardy prychnięciem.

Nie chce gadać, to nie - uznała Julia. Piętnaście minut, które jej zostały, przeznaczyła na wspominanie nieboszczyka.

Na ślubie zazdrościła jej dosłownie każda dziewczyna. Nic dziwnego: one wychodziły za łysiejących desperatów, a jej trafił się niemalże model z okładki sportowego magazynu. Wprawdzie zmizerniał trochę w ostatnich latach życia, ale - w porównaniu z ich znajomymi - na przyjęciach i tak prezentował się całkiem nieźle.

W podróż poślubną zabrał ją na Karaiby, co niespecjalnie trafiało w jej gust, ale nie narzekała za bardzo. Obrzydliwe jedzenie i bark klimatyzacji w hotelu rekompensowały plaże pełne gorących Latynosów i pijackie imprezy do białego rana.

Później też było im razem wygodnie. On pracował w dużej firmie, utrzymywał dom i każdego dnia wracał do ukochanej z uśmiechem absolutnego szczęścia. Ona pomagała od czasu do czasu jako sekretarka w rodzinnej kancelarii, a większość czasu poświęcała na rozwijanie licznych zainteresowań. Ćwiczyła jogę, spotykała się z przyjaciółkami, prowadziła bloga modowego. Gdy wracała do domu, czekał na nią zawsze ciepły obiad i stęskniony małżonek.

Czasem żałowała jedynie, że nie potrafi wykrzesać z siebie choć odrobiny namiętności, lecz w obliczu wszystkich tych luksusów, nie stanowiło to dla niej większego problemu. Odziedziczyła domek na wsi i to w nim, wśród wielu kochających się w niej na zabój mężczyzn, szukała zaspokojenia.

Chyba się tam przeprowadzę – postanowiła. – Ale najpierw fryzjer.

Odchodząc, jeszcze raz rzuciła okiem na nagrobek i stojącą przy nim kobietę. O ile z tego pierwszego była szalenie dumna – projekt na specjalne zamówienie, hołdujący minimalistycznym trendom – o tyle ta pokraka
w przetartej, kwiecistej sukience wciąż ją drażniła. Na dodatek ośmieliła się postawić kiczowato niebieską lampkę pośród nieskazitelnej czerwieni, o którą Julia osobiście zadbała w dniu pogrzebu.

Chciała zwrócić jej uwagę, ale tamta chlipała tak żałośnie, że Julia dała jej spokój. Wróci tu za miesiąc i wyrzuci ten paskudny znicz, nic się przecież nie stanie, jak trochę postoi.

- Do widzenia – rzuciła cierpko i, nie licząc nawet na odpowiedź, pomaszerowała do wyjścia

Odpowiedzi istotnie się nie doczekała. Dobiegł ją tylko cichy, przerywany spazmami szept:

- Byłeś miłością mojego życia. Jedynym mężczyzną, jakiego kiedykolwiek kochałam.

Julia przystanęła.

Nigdy nie przypuszczała, że ktoś mógł jej męża kochać. 

rysanaszkle